12 weken hier…

Goh wat leuk, alle foto albums komen weer boven water. Want her en der liggen spullen opgeslagen, die we niet mee hadden genomen naar Curaçao. Zo kwam ik het reisverslag van Australië (2014) tegen en weer eens helemaal gelezen. Wat een waardevol dagboek. Daarom vind ik dit zo belangrijk…. Bijhouden van onze ervaringen, emoties, wat is leuk en minder leuk. Omdat ik weet, dat ook ik ooit in Huize Korsakow terecht kom, en ik het onze jongens niet meer na kan vertellen. Dus bij deze lieve mannen, jullie moeder schrijft…

Ondertussen zijn we dus 12 weken hier en moest ik er de agenda bij pakken om de weken te tellen. Ik denk dat dat een goed teken is. Als of we niet zijn weg geweest. We fietsen, we rijden, we werken, we gaan naar school, we gaan op stap, we gaan voetballen, we zijn bij familie, we zijn bij vrienden (die we nog steeds niet allemaal bijgekletst hebben), we bestellen online, we kijken reclamefolders, we kijken naar de drukte om ons heen, we zien drukke mensen, en zo doen we van alles. En laten we het nog steeds op ons af komen.

Wat op mij veel indruk maakt is de drukte. Met name sinds ik werk. Lif-lafjes die genoemd moeten worden als iets niet goed gaat, de druk, de stress, de productie….. “doe ff chill swa” denk ik dan. En toch ben ik er ook weer thuis. Zo gaaf om oude bekende weer terug te zien, en dan is het net alsof je niet weg bent geweest. Ook Werner merkt het wel op zijn werk. Om een voorbeeld te noemen: hij was binnen tegels aan het slijpen zoals ie dat al 9 jaar doet. “ he, tegelzetter… als jij dat zo blijft doen krijg een boete van € 6000 aan je broek” . Hoezo?? “Je moet een stofzuiger aan hebben, water om nat te slijpen, gehoorbescherming, spatbril en handschoenen. En niet zoals jij dat ginds deed op je slippertjes….” We zijn er weer. Het land van de regeltjes.

Zo moest ik bij bank zijn voor een inboedel verzekering. “Tja…” zegt de mevrouw die tegen over mij zit, “U heeft nu alleen de auto en inboedel verzekerd.” “Klopt als een bus” zeg ik. “Wat zou ik nog meer moeten doen dan?” “Er bestaat een buiten-huis-verzekering, als u bijvoorbeeld met uw jas achter de klink van de voordeur blijft haken en uw jas stuk gaat……… en toen had ik inderdaad een scheur in mijn jasje, maar dan van het lachen. En zo kon ze nog 3 of 4 van die luttel-niks-verzekeringen opnoemen. “Dankjewel, ik zal er over nadenken”. Ongelooflijk!! Als dit – als dat – als….. –

Dirk heeft zijn introductiekamp overleefd. 3 dagen bootcampen!! Wat een verhalen waar hij mee thuis kwam. Niks gezellig een chipje bij het kampvuur, 21.30 te bed en om 6.00 eruit om vervolgens de luisteren en op te draven. Daar word je groot van jongen. Hij maakt lange dagen met fiets, trein, bus, stage en dan zelf nog trainen en voetballen bij ZSV. Af en toe wordt er nog gebeld met moeder-lief als ie zijn schoenen op de fiets heeft laten zitten, eerste keer vertraging en welke trein moet ik nu nemen, en zo nog meer…. En dan ben je toch heel blij dat er nog ff bij bent.

Willem heeft veel te werken met huiswerk, ga ik wel of niet mee naar Londen ( 3 daags uitje met de examen klassen) keuzes maken, trainen en zorgen dat ie in het 1e team van U 17 komt. En dat is `m gelukt, ondanks zijn gebroken duim. De gebroeders Maas staan samen op het veld. Mooi toch. En zo zijn we ook niet weg geweest bij ZSV…. “ He Mos (lees Maas), bende wir terug??” en is ie zomaar kantine beheerder geworden. Dus jullie lezen al waar wij nu onze HH-tjes drinken. Juist…. In de kantine!!

Verder, familiedag gehad, Lara & Onno hier geweest, eten met ‘toeristen’, trouwerij van Stefan & Ineke mee mogen maken, helenaveen kermis. Alsof we niet weg zijn geweest…

Willem: “mam, hoe komt het dat het nog steeds mooi weer is?”
“Dat zonnetje schijnt speciaal voor jullie, omdat jullie het zo goed doen”

XX Marleen