De Maasjes op weg naar Curacao

een raar gevoel
.... nu net heb ik voor het eerst een heel raar gevoel in mijn buik.

We hebben besloten om ons huisje te gaan verkopen, en daarmee dus ook een andere grote stap genomen!!! En gaat het grote avontuur beginnen.

Dirk kan niet slapen en vraagt wat deze meneer komt doen. Ik vertel hem dat we ons huisje gaan verkopen en naar een lekker warm land gaan, waar we weer een ander huisje krijgen.
"maar ik kan dit huisje niet missen, hier is het zo fijn, ik wil zo graag dicht bij opa en oma blijven wonen, en het pleintje dan???" "En als we terug komen, kom ik dan in dit huisje weer terug??"
Ik ga even bij ons ventje liggen, want daar boven in dat bolleke draait het nu op volle toeren, en bij mij ook!!! (help, denk ik)
Ik probeer hem weer op positieve gedachten te brengen, en hij slaapt binnen 5 min. (zou hij over zon, zee en strand dromen??)

Willem vraagt zich alleen maar af,of we op een dinsdag terug komen van Curacao, want dan kan hij weer met zijn grote vriend afspreken (dit kan nl. alleen maar op dinsdag met dat manneke) Ook dat kan ik hem niet beloven!!!

En dan krijg ik zo`n raar gevoel in mijn buik. Dit is dan waar we zolang naar uit hebben gekeken, en nu steeds dichterbij gaat komen.
Misschien is het zo hier, misschien duurt het nog heel lang. En voor beide valt iets te zeggen. We houden jullie op de hoogte!











…. en dan wordt er gebeld (deel 2)

(Ik heb beloofd aan iemand om leuke en grappige verhaaltjes te gaan schrijven, maar of dat deze keer ook gaat lukken, betwijfel ik. Ik doe mijn best, diegene die een grapje vindt mag het zeggen….)

Ik ben op het werk om samen met collegaatje-lief een training in elkaar te zetten.
We zitten lekker buiten met een capuccino, en kletsen over onze toekomst-en.
Als het dan tegen de middag loopt, wordt ik gebeld door Werner.
Hoe het met me gaat en hoe laat ik thuis ben. “ Uhhh ja…. vertel maar gewoon wat er aan de hand is”, zeg ik.
Twee keer goed nieuws, ik ben aangenomen in het SEHOS in Curacao op de afdeling SpoedEisendeHulp. Dat is Waaaauuuuuw. En dan het 2e goede nieuws, we hebben ons huis verkocht. Dat is Sllliiiikkkkk!!!!!
Collegaatje-lief krijgt alles mee, en kunnen verder geen woord meer uitbrengen.
Tja, en dan nu….. ik vertel het nog “even” tegen de rest van de crew op het werk, en samen lopen we het ziekenhuis uit met, een dikke traan over de wang.

Ik kom thuis, en we moeten allebei lachen!! “Raar he??”
Ondertussen zijn Dirk en Willem thuis en het leventje draait “gewoon even door”.
“Mag ik zwemmen, smeer me even in, mag ik een ijsje…, en oja we moeten ook nog eten” Tuurlijk-tuurlijk jongens!!!
Ondertussen krijgen we visite, moet ik met de jongens naar de kapper, wil Willem 4-op-een-rij doen met mij, maar ik kom niet verder als 2-op-een-rij en hij heeft het zoveelste potje alweer gewonnen. Ik kan niet normaal nadenken.
Ik zet koffie, maak eten, en ondertussen zijn opa en oma ook al op de hoogte, en is het eerste afscheid al begonnen. En ik denk…. hoe hebben wij ooit kunnen bedenken dat dit leuk moet zijn!!!

`s Avonds kan ik het niet meer houden en doe ik 2 sms-jes weg, met de vraag of ze `s avonds komen borrelen bij de maasjes. De eerste heeft het gelijk door en heb ik al aan de telefoon, is nie blij maar wil toch wel efkes komen. De tweede heeft het niet helemaal in de gaten en houdt de borrel nog wel te goed. Ook geen probleem hoor…..
Uiteindelijk wordt er geborreld met nog meer liefhebbende mensen, en wordt er gelachen als een boer met kiespijn!

We zijn ondertussen een week verder, en het idee begint een beetje te wennen, dat het einde inzicht begint te komen.
Onze hersens draaien op volle toeren 24/7 (is wel al heel lang geleden dat die nog iets deden trouwens) (alweer een grapje) en hebben maar een schriftje aangelegd om het hoog nodige (en ook onnodige) op te schrijven om zo ons hoofd een beetje rustig te houden.
Dirk vraagt of hij het aan de juf mag vertellen, want ook hij vindt het rete spannend.
Hij neemt de landkaart mee naar school vertelt, dat hij een huis heeft met een zwembad in de tuin, en als hij de deur open doet, loopt hij zo op het strand waar hij kan zwemmen met dolfijnen. Alle kindjes hangen met de mond open, en willen allemaal mee met Dirk. Poeh….. wat een fantasie kunnen kinderen hebben. Maar hij vertelt natuurlijk niet dat hij ook gewoon naar school moet en heel vroeg op moet staan.Samen met Willem fiets ik door een straat waar wel 5 borden in de tuin staan die ook allemaal te koop staan. “ Gaan deze mensen allemaal mee naar Curacao, mama?”
Heerlijk….. kindertjes-gedachten!!!

Volgende keer gaan we over op www.demaasjes.waarbenjij.nu waar je ons een hele lange tijd in de gaten kunt gaan houden…..