Pamela…

Sinds kort mag ik me zo noemen, maar daar later meer over, want jeetje wat is er veel gebeurd. Het lijkt een beetje een roller coaster, gelukkig zijn we wat gewend.

Dirk&Willem op vakantie!
28 juni was het dan zover en gingen die “twee apen” van ons met zijn tweetjes naar Nederland. Wat een ervaring voor ons allemaal!! Ze werden begeleid door Petri en haar kids, want zij zouden de camper huren van ons om zo naar het WK windsurfen in Italie te gaan. En zodoende konden ze Dirk & Willem makkelijk mee nemen. Van te voren nog even Duitsland – Italie gekeken op het airport en dat was een welkome afleiding. De wedstrijd was afgelopen en daar gingen ze dan, een dikke knuffel en wat natte oogjes, en hop de trap op!! Dag stoere mannen… maar mijn hartje zei anders. Er kwam pas rust toen oma een smsje deed dat ze goed geland waren, pffff…. en tot de tijd van vandaag (bijna 3 weken verder) heeft ieder van ons het prima naar de zin, en kunnen we ook niet wachten totdat het 23 juli is…. heerlijk om “onze apen” weer terug te hebben. Trouwens wat wel grappig is, dat ze de hele vakantie op hun blote voeten voetballen en alle andere kids schoenen aan hebben, zijn het dan toch echte eiland-kinderen geworden ;-)

Verhuizing!!
30 juni en 2 juli werden we verhuisd mede dankzij onze vrienden…. Geweldig! 30 juni werd het oude huis leeggehaald, alle spullen op de vrachtwagen gezet en gepoetst. En dat liep als unne trein, zo lief allemaal. Dat was in een ochtend gerittseld, en toen moest ik toch wel weer denken aan de “goed ruikende sterke mannen” en “assepoetsters” van Nederland. De mannen ruiken hier toch wel net iets anders dan in Nederland met die hitte, maar verder helemaal niks te klagen. Toen hebben we gezellig 2 dagen bij onze vriend Rutger geslapen omdat we ons nieuwe huis nog niet in konden. Was leuk… toen was het 2 juli en konden dus alles spullen ingehuisd worden in ons nieuwe onderkomen. En wat hebben we het heerlijk hier. En waarom we verhuisd zijn? Dat weten we nu, wat een heerlijke wind hier op dat huis en dat is voor hier wel heel belangrijk, en een super gezellige porch,mooie tuin met ingegraven zwembad (kan Dirk na bijna 3 jaar eindelijk zeggen dat we een ingegraven zwembad hebben), Dirk & Willem kunnen straks weer s op straat fietsen en een beetje ballen. We wonen nl in een gezellig klein wijkje met jonge mensen. Ondertussen zijn we aardig op orde, staan er her en der nog wat dozen, maar daar zijn ze voor, en die staan er over een tijdje ook nog wel. Alles op zunne tijd!!

Ondertussen ben ik hier geskimmed, hoop trammelant altijd wir, maar dat komt ook wel weer op zijn pootjes terecht. Daarna gehacked met mijn email, is ook weer goed gekomen, en wil ik een ieder vragen ons een mailtje te sturen want ik ben mijn hele bestand kwijt. Anders hoor je nl nooit niks meer van ons, en da zou ook niet leuk zijn. We hebben mijn ex-oud-collega hier nog op visite gehad met haar 4 boys, was erg gezellig. Opgehaald op Hato, oppashuis geregeld, lekker samen uitgegeten, voetballen gekeken en zo nog van alles wat, maar helaas (nog) geen fotos van. Stille hint Leonie ;)

Neuroloog!!
Ik had 22 juni mijn MRI gehad (ook n ervaring apart) en ik zou de 25e juni bellen naar de neuroloog voor de uitslag. Dus ik bel die dag,” neeee dushi, je weet toch dat dat altijd 2 weken duurt” Natuurlijk…. “Bel volgende week maar weer s terug.” Dus ik dacht laat ik dan maar over 2 weken terug bellen, anders hi ut nog gin zin. Uiteindelijk kon ik 11 juli terecht. Ik had een overheerlijke appeltaart mee genomen want je weet hier nooit waar die goed voor zijn. Dokter maakt de MRI open, jeetje…. een grote hernia onder in mijn rug (voor de kenners L5-S1) en daaronder nog een paar kleinere. Oke!!! 100% opereren en niks anders. Duidelijk dacht ik. Maar niet hier dacht ik! Maar geen discussie nodig met de dokter want ook zij snapte wel dat ik dat hier niet wilde opereren. Dus nu wacht ik op goedkeuring van mijn verzekering voor medische uitzending naar Nederland, en niet om het een of ander, maar och…. dan lijkt “ons Anna” toch wel weer aantrekkelijk. We wachten “rustig” af…. maar hopelijk duurt het allemaal niet te lang meer. De apotheek weet niet wat ze mee maken als ik weer s langskom met mijn recepten…

Pamela!!
En tja…. niet te vergeten het verhaal van onze Pam. Vorige week zondag waren we op Daaibooi strand, en ik was aan het zwemmen met vriendinnen, tot een van hen zei: “he, dat gaat daar niet goed met die man” . Dus ik keek om, ik dacht verrek, die man is verdronken. Dus ik zwom een (s)tandje harder om hem te gaan redden, want ja…. ik dacht: dat wordt de mijne!! Dus ik het strand op, die verdronken man ondertussen ook, (ik had nog net tijd genoeg om mijn rooie badpak aan te trekken, sokken bij mijn cup … te stoppen en mijn blonde pruik op te zetten ;) ) ik voel zijn polsslag…. niks, nada, noppes. Ondertussen een andere badgast bij mij komen zitten, ik zeg: “ ik ga beginnen”. En hoppeta…. 30:2 maar die 2 (beademingen) die liet ik dus lekker door iemanders doen, da snapte wel, dat doet onze Pam niet (de drenkeling was nl al 60+ snapte). En zo werkte we met afwisseling door tot de ambulance na 25 minuten kwam. Maar ondertussen had onze drenkeling wel weer een eigen ademhaling en pols. De ambulance nog even geholpen met wat O2 en een infuusje en toen vond ik dat ik genoeg gedaan had. En toen……….. ik liep terug naar ons clubje vrienden, en het hele strand begint te klappen, dat was zo enorm geweldig!! Dat zal ik nooit meer vergeten, wat een impact. Iedereen die je feliciteert, familie die je komt bedanken, en iedereen die zwaar onder de indruk is. En Werner, och die hadde tranen in zijn ogen van trotsigheid, heerlijk!! Daags nadderhand in de krant en op de radio, dus Pam die kan er weer effe tegen. En de 60+er…. die leeft nog steeds, pabien! En ik, ik wist toen nog niet (officieel) dat ik een hernia had…

Lieve mensen, wij gaan nog even genieten van een weekje zonder “apen” en dan is het volgende verhaal weer met nieuws van Dirk & Willem, en… ik zal wat zon naar jullie sturen, ocherm!!
De Maasjes – twee!!