Bloed, zweet en tranen (deel twee)

Jemig….. wat een week hebben we allemaal achter de rug. Wij hier, en jullie daar. We hebben allemaal hetzelfde mee gemaakt, maar laten we het toch nog even “her-be-leven” , want het was geweldig!

Iedere wedstrijd hebben we dus gevolgd, op strand of in de kroeg op het strand, het was zo leuk om dit alles mee te maken. Of het nou doordeweeks was of in het weekend, of het nou 7.30 of 14.30 was, iedereen was paraat voor deze gezelligheid. Er was een poule op gesteld, en ook dat gaf een extra dimensie in onze vriendenclub. We hadden bijna een soort van dienstlijst samengesteld, wie wanneer, op welke dag, de stoelen bezet zou houden, want het was telkens een gekkehuis aan drukte. En als diegene dan aan de beurt was, kreeg je een sms-je of je hulp nodig had, zo leuk! Afijn…. het werd dus zo spannend dat zondag elf juli tweeduizendtien om halfdrie in de middag de finale werd gespeeld. De avond ervoren werden er al voorbereidingen getroffen voor de dag erop. We moesten op tijd op, ik had vroege dienst, en Dirk moest nog optreden bij AH. Er heerste een soort van spanning in Huize Maas (niet de eerste keer…) Ik was als eerste het huis uit, met alle oranje spullen in de tas, voor smiddags. Mijn collegaatje-lief zou een uurtje eerder komen zodat ik zeker optijd was voor het hele gebeuren. Nadat Dirk klaar was met zijn optreden, kwamen ze nog even de kliniek binnen om zich te laten body-painten, en mijn collega wilden maar al te graag mee helpen, en dat was maar goed ook, want de maas-mannen liepen bij het naar buiten lopen “dun dirk” tegen het lijf, die hen er geweldig uit vond zien. Afijn… zij waren er klaar voor, nou moeder-maas nog! Ik kon om 14.00 weg, opgetogen als unne “kerstbom” , richting Hoeks Hut. Ik had de hele dag nog niks gegeten, (…) en frotte nog snel 2 droge broodjes in mun mond, met de gedachte, dat anders de polar wel heel hard zou vallen. Het was poepie druk, maar er was nog een stoeltje leeg voor mij. En daar ging het, de wedstrijd, en hij werd spannender en spannender. Ik probeerde alle snoetjes een beetje in de gaten te houden, maar zeker die van ons mennekes, wat leefde ze toch mee. Er werd her en der flink gescholden op de scheids, dat menig zoon en/of dochter richting vaders keek, met een blik van:” en dat mag ik nooit zeggen!!” Nou uiteindelijk….. “ge wit wel” .. er werd wat gevloekt en gedaan, en we hadden met zijn allen besloten er wat geld tegen aan te klappen en er nog een “fijnfisjenie” van te maken. En dat was zeer zekers gelukt, het was ondanks het verdriet een super dag. Er werd gedanst, gezongen, gerock&rold, gedronken, en nog een keer en nog een keer. Zat maar voldaan gingen we naar huis, nog unne vette friet naar binnen gewerkt, douche en lekker bedje slapen. Willem vertelde nog in zijn bedje:” mama, ik heb mijn traantjes vanmiddag maar in gehouden, vond het zo erg” . Ut menneke!! We gingen met zijn allen, met een dubbele kater te bed, en dat heb ik geweten….. (weer gemoppert!)
Nu is het woensdagavond, en nog gaat het ieder dagdeel over de WK, ongelooflijk. “papa, als die en die, toch zus en zo had gedaan, toen en toen, dan hadden we toch niet hoeven te verliezen…” Het word ze hier echt met de paplepel ingegeven hoor, grappig! We hebben alles op de voet gevolgd, zelfs de huldiging en de kranten gelezen. Het was een ware happening, we hebben genoten met bloed, zweet en tranen!!

Brassa, Voetbalmannen Maas en - vrouw