En toch…..

En toch lijkt mijn huidige werk best wel wat op dat van de Spoed Eisende Hulp, maar dan net een beetje anders. Maar je kunt het zelf zo spannend maken als je wil...

Begin november 2010 was ik opgestapt in de privekliniek, en ik had er erg veel geleerd dat jaar, er absoluut geen spijt van gehad, maar ik was er verder ook helemaal klaar mee, om allerlei redenen. Toen ben ik 3 maanden thuis geweest, en dat was het dan toch ook weer niet. Uiteindelijk ben ik bij een grote groothandel voor horecagelegendheden (of zegt de naam groothandel al genoeg) terecht gekomen, en eigenlijk temeer omdat deze mij een parttime baan (32uur/week) aan kon bieden waarbij ik “ons jongens” naar school kan brengen en ze weer op kan halen, en ik het niet beter kan treffen wat dat aan gaat.

Dinsdag 1 februari was dan de dag dat ik begon, en moest ik om 7.30 op het werk zijn, ik was er zekers op tijd. En toen...tja, wat zal ik zeggen. De eerste dagen (misschien wel weken) kon ik wel janken en denken: “waar ben ik toch aan begonnen, en van wie moest ik deze baan zo perse nemen?” . Weet je hoe ongelukkig je kunt voelen in een totaal vreemde wereld. Zet me “overal ter wereld” neer, en ik kan mensen verplegen, maar hier in een wereld van vlees (geen mensenvlees), bestek (geen chirurgisch bestek), snacks en friet, klanten (geen patienten) die ook haast hebben, en factureringen maken (geen klinisch verslag) voelde ik me in eerste instantie niet op mijn gemak. Maar na een tijdje ging het steeds beter, en hoefde ik niet ALLES meer te vragen, want echt ALLES moest ik vragen, ongelooflijk wat ben ik een slechte leerling voor mezelf. En weetje, ik heb er mijn eigen SEH van gemaakt, en moet ik vaak om zelf lachen.

Hoe kan ik het nu proberen een beetje uit te leggen... ik ben laten we zeggen balie medewerkster in de breedste zin van het woord, ik maak factureringen, ik neem telefoon aan, help de klanten aan de balie (tevens vermaak), collega`s helpen en het koffie-apparaat verzorgen;) . En dan denken jullie natuurlijk hoe ik het zie als SEH. Voordat ik begin zorg ik dat alles gevuld is en klaar staat om te starten, nietjes in de nieter, papier bij de printer, (zie het als traumakamer voorbereiden) . Dan belt er een klant dat hij er “zo” aan komt om zijn bestelling op te halen (zie het als ambulance die er over 2 minuten is) , dan loopt het storm aan de balie (zie het als patienten) en iedereen wil tegelijk geholpen worden (zie het als wachtkamer). Dan ga ik dus een soort triage doen, en tussendoor wordt er voor koffie gezorgd en een lolletje als afleidingsmanoevre. (nog steeds geslaagd...) Dan komt er weer een periode van rust “op de afdeling” en kunnen we weer even bijkletsen en koffie drinken. En ook hier telt de slogan: “iedere seconde telt...” , want sinds deze periode heb ik te maken met het fenomeen “inklokken” , en dat is heel ongebruikelijk voor mij. Zelfs zo erg dat ik soms wel meer dan 60 uur / week maak doordat ik vergeet “uitteklokken”. Nou ja, als ik ze dan ook krijg uitbetaald maakt het mij niets uit. Dus met heel veel fantasie blijf ik de herinneringen behouden aan mijn favoriete vak, want ohhh.... ik ben en blijf een echte nurse, kan er ook niets aan doen, maar mis het enorm. Want als er nog een klant is die zijn mitella niet goed heeft hangen moet ik er toch echt iets van zeggen en `m even helpen, waar je al niet blij mee kunt zijn.

Ondertussen kan ik het verschil maken tussen een ossehaas (wel 100 verschillende soorten in mijn beleving) en een rookworst, het verschil tussen zaagtand vorkjes en een frietbakje met zijvak, het verschil tussen welten snacks (ja echt waar, ik verkoop zowaar welten snacks, da is toch gaaf...(heet het nog wel zo??)) en de saucijzenbroodjes van beckers, de erwtensoep van unox en de tagliatellie van knorr. Oftewel, de hele hollandse pot (lees brabandse) kan hier mijlen verder gewoon op tafel komen. Ik heb het heel goed naar mijn zin, en zo zie je maar dat als je zelf wilt, je overal je draai wel kunt vinden, en sommige dingen gewoon voor lief moet nemen. Einde van de week hoor ik of ik mijn proeftijd ben doorgekomen, ik houd jullie op de hoogte.

Verder is ons Willemke nog jarig geweest, 8 jaar, kei leuk geweest, lekker thuis gevierd. De jongens maken het goed, hebben nu een week vrij voor de bevolkingstelling (daar volgende keer meer over, wederom de moeite waard...) en Werner higgut kei druk, met in de weekende de gebruikelijke Happy Hour pauzes natuurlijk.

Liefs van de fantasierijke nurse in de horecagroothandel.