Door de zonnebril van opa en oma….

Laten we opa en oma eens aan t woord, ook wel eens leuk om het van hun kant te laten bekijken, door de zonnebril weleenswaar. (met dank aan Claudia voor het leuke idee!!)
PS: je mag het ook in 2 delen lezen…


In augustus 2008 kregen we de mededeling dat de maasjes zouden gaan vertrekken. “Oei-oei maar ja…. oktober 2009 is nog ver weg” dachten wij. Maar je weet hoe vlug zoiets gaat. Wij hebben toen maar gelijk geboekt, en nog wel 4 weken aan `n stuk. “Kun je misschien niet iets langer blijven?” vroeg ons Marleen, “dan heb je de verjaardag van Dirk en Willem allebei”. Ik keek even in de knip en…… nee helaas, 4 weken maximaal, en dat zou dan 4 februari 2010 zijn dat we aankwamen.
Ondanks al het geskyp en bellen, mailen en msn-en zie en hoor je ze wel, maar ja het vasthouden, knuffelen noemen ze da….
Als ik dit zit te schrijven zitten we alweer aan het laatste weekend bij de maasjes, dus zo vlug gaat het voorbij.
Na een goeie vlucht richting Curacao was het niet alleen de warmte van het curacao`s klimaat maar ook het knuffelgedrag lag op een hoger peil dan ooit. Dus nou mer us kieke wor ze wone en in wa vur un land dê ze lêve. Ik kan het moeilijk omschrijven wa ge onderwege allemaal ziet, de mooiste kleurige huisjes en de grootste rotzooi dur tussenin. (hurt baai ut land) Er wordt hier wel driftig gebouwd (nie driftig zoals wij het bedoelen) maar wel veul. En is het nie vandaag dan morgen wel, of weet ik wanneer. We hebben de eerste dagen eens op ons gemak gedaan (alwir die cultuur), want je hoeft hier tegen niemand te zegge houdt oe gemak, want ze weten en doen hier niet anders (al vaak gelezen van ons Marleen). Natuurlijk hebben we ons terdege voorbereid op het grote volksfeest Carnaval-Carnaval-Carnaval.
We hebben er enorm van genoten, het is onvoorstelbaar! (lees vorig hoofdstuk)
Verder zijn we natuurlijk nog wel het een en ander gaan bekijken en bezichtigen, en aangezien dat wij eigenlijk allebei geen strandmensen zijn ben je hier toch wel verplicht om daar naar toe te gaan, en ik moet zeggen we hebben daar bijzonder van genoten. Het water is overal echt kraakhelder en blauw, zo mooi hebben we het nog nergens gezien. Er zijn dan ook de commerciële stranden, dus niks meenemen, en maar wel entree betalen. Maar de mooiste zijn de baaitjes waar de bbq meegaat met bakke vlees en alles wa dur bij hoort. Tot de zon in de zee valt, prachtig. Ook voor Dirk en Willem (de waterratten) is dit een verademing. Zo zitten ze bij zonsondergang gezellig mi vriendjes en vriendinnetjes op eigen houtjes te bakken, romantisch als de pest. Over die vriendjes moet ik zeggen, die hebben ze al veel. Ook Werner en Marleen hebben in die tijd dat ze hier zijn toch al een flinke vriendenkring opgebouwd.
Ondertussen steeg de temperatuur weer behoorlijk want in het begin ging het best goed met 30C, maar 3 a 4 C erbij, is net teveel vur unne blanke. Oma heeft inmiddels de koppacking kapot en wordt nog steeds veel gemugd. Ik heb ook niets te klagen, mij mugge ze ook niet! We zijn natuurlijk ook naar Dirk zijn Small Jamm gaan kijken en het was heerlijk om te zien dat het menneke zo sti te genieten tussen de donkere kiendjes en hij kan dur wa van, want hij staat al bij de grote groep. Alleen het swingen mi da keuntje vraagt nog wat aanpassingen. Maar ze zijn hier kei ritmisch en da zit ook wir in dees cultuur. Met Willem zijn we naar de atletiek baan en FC Willemstad geweest maar weer die wachtlijst voordat je lid kan worden.
Na de vele stranden en baaitjes waar we heerlijk genoten en gezwommen hebben zijn we ook nog een dag gaan buggy-en . De meneer had het verkeerd begrepen, ipv donderdag was het vrijdag, en uiteindelijk zijn we zaterdag van start gegaan. Dus…. hebben we toch nog lekker door Curacao gejakkerd en ze hebben alsnog genoten, gereden door de grootste pofzooi en dat komt weer omdat het hier “jawel” erg droog is. De laatste zondag moet je ook toch nog effe naar de kerk. Denk je dus: ja naar de kerk, nou het is het zelfde als carnaval. De hele kerk schudt op en neer en dat komt weer om dat het volk zo staat te zingen en te dansen. En voor dat je binnenkomt staan er wel een kleine 10 mensen klaar om je een “fijne dienst” toe te wensen. In de “kerk” (house of worship) gaan je ogen pas goed open, een zingende massa met gospelkoor. Thank you Lord en dat wel weet ik niet hoe veul kirre….Thank you Lord. Ik ga de hele mis nie herhalen maar ik ben bv. met Dirk naar voren gelopen voor mensen die pijn hebben in de benen (thank you lord). De mannen moesten apart naar voren en de vrouwen natuurlijk ook. En wat me opviel, dat de vrouwen behoorlijk zaten te lachen toen de dominee probeerde de mannen te bekeren (thank you lord, Halli-loe-jaaaa….).

Wat we hier hebben geschreven is maar een “beknopt” verhaaltje van onze ervaringen in een land waar onze maasjes vertoeven. Een land met een mengeling van mooie culturen, vriendelijke mensen. Of wij er willen wonen???? Tja, smorgens in je onderbox op de porch un keumke koffie (die wordt hier nooit koud), heerlijk! Wij hebben gezegd wij zijn mensen van de 4 seizoenen. Maar waarom waren we dan zo blij dat we weg waren uit die rot winter (tja???) Ik vroeg aan Dirk en Willem dat vond je nou het leukste wat je hebt meegemaakt met ons? Het antwoord was: “het leukste vonden we dat wij jullie op het vliegveld kwamen halen!!” Dus…. Thank you Lord.

Marleen en Werner bedankt vur alles, Liefs Opa en Oma (met zonnebril)