die verdomde roltrap op Hato

Sommige vrienden heb je voor je leven, sommigen voor aan paar jaar en anderen voor een paar maandjes. Vrienden komen en gaan. Op Curaçao komen en gaan ze alleen wel heel erg snel. De roltrap op Hato is misschien dan ook wel de meest vervloekte roltrap ter wereld.
Op Facebook zie je ze regelmatig voorbijkomen: foto’s van vertrekkende mensen. Met de handen zwaaiend in de lucht, tranen nog op de wangen en een flauwe glimlach rond de mond, wordt er een foto van de vertrekker geklikt. Op die verdomde roltrap.
Soms zijn het stagiaires die hun stagevriendje op het hart drukken echt terug te komen, soms zijn het bursalen die hun ouders beloven na hun studie terug te keren en soms zijn het vakantiegangers die zichzelf overtuigen echt te gaan emigreren naar het eiland dat hun hart stal. Om wie het ook gaat, voor een portie drama zit je bij de roltrap op Hato altijd goed.
Wat is het met Curaçao dat mensen zo naar het eiland trekt, maar tegelijkertijd ook zo afstoot. Waarom is het verloop van mensen zo groot? ‘Het eiland is te klein’, hoor je vaak. Tja, kleiner dan Engeland ja, maar een stuk groter dan Terschelling. Toch wonen er ook op Terschelling een paar duizend hele gelukkige Yu di Terschelling die er een misselijkmakende boottocht voor over hebben om naar hun geliefde eiland te varen.
Het zijn de stagiaires. Zij komen tijdelijk dus misschien zetten zij de vertrektrend. Maar, als ik naar mijn omgeving kijk, tref ik bijna geen stagiaires aan en bestaan mijn vrienden voornamelijk uit mensen met een sedula of mensen die hier al twee jaar op wachten. Helaas is ook in mijn omgeving het verloop van vrienden groot en heb ik al meerdere beste vriendjes en vriendinnetjes via de roltrap zien verdwijnen.
Sommige mensen zijn ervan overtuigd dat de uitdaging niet groot genoeg is, dat Curaçao uiteindelijk te weinig te bieden heeft. Toch zijn er ook veel mensen die juist op Curaçao hun droom verwezenlijken. Eindelijk dat restaurantje beginnen dat zij altijd al wilde, eindelijk dat gat in de markt doorzetten dat zij altijd al wisten. Misschien roept Curaçao het avontuur juist wel op, de nieuwsgierigheid en drang om het beste uit jezelf halen. Helaas betekent dat voor sommigen hun vertrek.
Wat het ook is, het eiland verlaten doet niemand helemaal. Het eilandleven vergeet niemand en de drang om terug te keren blijft je altijd achtervolgen. Veel mensen geven toe aan het gevoel en keren terug om vervolgens jaren later het eiland weer te klein te noemen. Anderen proberen aan de behoefte te voldoen door elk jaar op vakantie te gaan en sommigen hakken de knoop door en ruilen de vaste grond voor altijd in voor het eilandleven. Er is iets met het eiland wat mensen bindt en niet meer loslaat. Misschien is het de wind, misschien is het de namiddagzon, maar ik zelf verdenk die verdomde roltrap.

Maar wij gaan eerst nog een week genieten van opa&oma, om ze vervolgens op die verdomde roltrap te zetten. En dan gaan we weer vertellen over de mooie 3 weken die we weer genoten hebben.
Liefsssss