Bijzondere aangelegenheden op Curacao…

De curacaoenaren hebben zo zijn eigen rituelen bij begrafenis en feesten, en beide heb ik deze week (bijna) meegemaakt. Erg bijzonder en speciaal om daar getuigen van te zijn geweest.
Vorige week is de vader van mijn collega plotseling overleden, en dit was uiteraard zeer triest. Maar dan ga je je verdiepen in de rituelen van een begrafenis en de dagen daarvoor. Net als in Nederland wordt er wel van collega`s verwacht dat je naar de begrafenis gaat en je steun geeft aan je collega en diens naasten. Het stoffelijk overschot gaat naar het mortuarium en blijft daar tot aan de begrafenis, mensen kunnen daar ook niet gaan kijken, of afscheid nemen, dat gebeurd op de dag van de begrafenis. In de week voor de begafenis wordt er gefeest. Wanneer er een babytje wordt geboren “huilt” men (natuurlijk zijn ze heel erg blij) omdat ze niet weten wat het leven van deze baby te wachten staat. Is en blijft het gezond, kan het goed leren, heeft het een fijn leven enz enz. Maar wanneer iemand overlijdt wordt er gefeest omdat men weet, die man/vrouw heeft een mooi leven gehad, en kan nu rusten bij God. En dat feesten gaat natuurlijk niet zonder drank en eten. Iedere dag wordt er flink aan de wisky gezeten en wordt er veel geld uitgegeven aan eten. Mensen komen iedere dag naar de familie om steun te betuigen, nemen ook wisky en eten mee, en zo gaan de dagen voorbij tot aan de begrafenis. Ik vroeg aan collega`s, hoe zo`n dag in elkaar zit. Er wordt van je verwacht dat je op heel erg sjiek gaat. Je mag in zwart, donkerblauw, grijs of wit komen, haren in de plooi en zonnebril op. (ik had in nederland dus nooit bedacht dat ik hier naar een begrafenis zou moeten, dus….. wat heb ik in mijn garderobe hangen, meer als genoeg, daar gaat het niet over uit, maar om nu netjes-netjes naar een begrafenis te kunnen was nog een moelijke keuze. Ik heb wel een zwarte jurk, maar daar zaten gaten in van een hondegebit, ook geen aanzien natuurlijk, heb wel een grijs jurkje maar met allemaal bloemen, kan ook niet. Uiteindelijk ben ik voor wit gegaan) Je kunt in de kerk afscheid nemen van de overledende en diens naasten groeten. De kist is dan nog open en staat voor in de kerk, met de familie ernaast. Zij dragen allemaal een corsage zodat je weet wie de familie is. Je mag dan een bloem in de kist leggen of een soort van speldje opsteken. Je groet de familie en gaat even in de kerk zitten. Dan ga je weer. Daarna wordt de kist dicht gemaakt, doet de priester een woordje en gaan uiteindelijk naar de begraafplaats. Daarna….. nogmaals een flink feest. Hallee-loe-jaa….. (helaas kon ik niet gaan, omdat ik niet weg kon van mijn werk, echt heel erg!) Die middag ern na (ik praat nu over zondag 23 mei, ook dan wordt er dus begraven..) zijn Dirk en Willem uitgenodigd voor een kinderfeest-JE bij een zusje van mijn collega. Een echt cura-saus feest, het was een ware happening voor ons als makamba`s, voor hen een normaal feestje. Malinchi wordt 10 jaar en er wordt een pizza feest gegeven van 15.00-20.00 Bij aankomst (16.00 , want ik wist dat je standaard te laat moest komen, is hier een normale gang van zaken, en we waren nog niet de laatste) zit iedereen in de tuin, er was enorm versierd, met in stijl gekleurde balonnen, er was enorm veel eten en drinken, snoep en wat je allemaal maar op kunt noemen. Er zouden 70 kinderen verwacht worden, maar er werd van de ouders ook verwacht om te blijven (….. we dachten even te gaan chillen op mambo, maar ik had dit echt niet willen missen) dus dat deed ik dan ook maar braaf, en voor Dirk en Willem wel fijn, want we waren de enigste “melkvoetjes” en werd er alleen maar papiaments gesproken. Maar ik vond het goed om hen hier tussen te laten, het was even wennen maar na een uurtje of 2 was het ijs gedooid (dacht dat het hier sneller ging…) Integreren noemen ze zoiets. En wat waren ze enthousiast!!!! GE-WEL-DIG…. Iedereen kreeg een shortje (er stonden nog 3 naaimachines binnen op tafel want niet alle shortjes waren klaar, dus zat mijn collega nog rustig (en dan ook echt rustig) shortjes te naaien, kregen een kokmuts op, en gingen in de mega grote keuken pizza bakken en uiteraard zelf op peuzelen. Het was 19.00 en we waren moe, dus gingen om afscheid te nemen van de jarige job, maar neeeeeee, niets ervan. We moesten blijven want het was nog echt niet afgelopen. Malinchi moest de bolo nog aansnijden en er moest gezongen worden natuurlijk. En toen…. Moest de grote pizza punt (piata) kapot geslagen worden, en daarin zat allemaal snoep en kadootjes. Als gekke werd er geraapt en geraapt, onze kinderen keken hun ogen uit. (zie filmpje) Dit is dus ook een echt cura-saus ritueel. Nu gingen we echt een hand geven om te bedanken en kregen nog ijs, snoep en een tasje gevuld met heel veel lekkers mee naar huis. Het was echt super super leuk om dit alles mee te mogen. Een masha danki voor mijn lieve collega Quini.
Lieve groetjes van de feestende maasjes.